06/05/2024
Lezers vinden het tegenwoordig vaak al vermoeiend wanneer er in een boek meer dan drie personages tegelijkertijd worden opgevoerd. Het zal je als schrijver maar overkomen: de lezer raakt in de war en legt je boek opzij. Dit beeld wordt bevestigd door de vele schrijftips die op ons afkomen. Zo kent Schrijven Online ‘schrijfprobleem #21: te veel personages’: “Sommige schrijvers weten een overtuigend verhaal neer te zetten met veel kleurrijke personages. Toch kun je het beste zo min mogelijk personages gebruiken” (R. Schaatsbergen, 2012).
Ik moest hier even over nadenken, ikzelf zoek ook graag de beperking. Mijn personages zijn mij dierbaar en verdienen een aandachtige behandeling, ik wil ze vlees op de botten geven, ik wil de lezer niet kwijtraken. Maar het obligate vingertje negeer ik al sinds ik met schrijven begon. Het woord ‘kleurrijk’ is hier overigens totaal overbodig want daar gaat het helemaal niet om. Waarom zou een personage kleurrijk moeten zijn? Omdat de lezer een grijze muis is die aan zijn of haar protagonist zelf enige kleur ontleent? Wat een cliché.
Zo min mogelijk personages, kom daar eens om bij Elizabeth Jane Howard, om eens iemand te noemen. Stambomen en familiestructuren opnieuw introduceren, misschien is dat een idee om onze korte aandachtsspanne te trainen.
